Ο Εγνάτιος, κάτασπρα μιας κι έχει δόντια
χαμόγελα αστράφτει αδιάκοπα. Αν στο εδώλιο προσέρχονται
του κατηγορουμένου, σαν όλους η υπεράσπιση τους κάνει να δακρύσουν,
χαμόγελα αστράφτει εκείνος. Αν στην κηδεία ευλαβικού παιδιού
θρηνούν, όταν η μάνα κλαίει η έρμη το μοναχογιό,
χαμόγελα αστράφτει εκείνος. Ό,τι κι αν είναι, όπου κι αν είναι,
ό,τι κι αν κάνει, γελάει. Αυτήν την ψώρα έχει,
μήτε κομψή, θαρρώ, μήτε πολιτισμένη.
Γι᾽ αυτό τη συμβουλή μου πρέπει να σου δώσω, καλέ μου Εγνάτιε.
Αν ήσουν απ᾽ την πόλη, ή Σαβίνος ή Τιβουρτίνος
ή Ούμβρος ευτραφής ή Ετρούσκος παχύς
ή Λανουβίνος μελαμψός κι οδοντωτός
ή Τρανσπαδάνος, για να πιάσω και τους δικούς μου,
ή οποιοσδήποτε που παστρικά πλένει τα δόντια του,
πάλι δε θα σε ήθελα χαμόγελα να αστράφτεις αδιάκοπα:
τι απ᾽ το άχαρο χαμόγελο κανένα πράμα πιο άχαρο δεν είναι.
Μα τώρα είσαι Κελτίβηρας: στη γη των Κελτιβήρων
ό,τι ο καθένας κατουρά, μ᾽ αυτό το πρωί συνηθά
τα δόντια και τα ροδαλά του ούλα να τρίβει,
ώστε, όσο πιο γυαλισμένο είναι το δόντι σου,
τόσο πιο πολύ κάτουρο μαρτυρά πως ήπιες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου