Κάτουλλος 22

Ο Σουφηνός ο δικός σου, Βάρε, που καλά γνωρίζεις

είναι άντρας γοητευτικός, αβρός, κοσμοπολίτης

κι αυτός μακράν τους περισσότερους σκαρώνει στίχους.

Θαρρώ χίλια ή δέκα χιλιάδες ή πιο πολλά έχει

συγγράψει κι όχι ως είθισται σε ανακύκλωσης χαρτί

αραδιασμένα: περγαμηνές βασιλικές, καινά βιβλία,

καινοί σελιδοδείκτες, λωρίδες άλικες, βιβλιοδεσία,

στοιχισμένα με χάρακα και με ελαφρόπετρα όλα λεία.

Αυτά σαν τα διαβάσεις κείνος ο ωραίος και αβρός

Σουφηνός ένας τυχαίος τσοπάνης ή χαμάλης

ξάφνου μοιάζει: τόσο πολύ φρίττει κι αλλάζει.

Τούτο τι να νομίσουμε πως είναι; Αυτός που τώρα δα σπίρτο

ή κάτι απ’ αυτό το πράγμα πιο έξυπνο φαινόταν

ο ίδιος είναι πιο άξεστος απ’ άξεστο στουρνάρι,

άπαξ κι αγγίξει ποιήματα, κι αυτός ποτέ

δεν είναι πιο ευτυχής απ’ όταν γράφει ποίηση:

τόσο χαίρεται με την πάρτη του, τόσο τον ίδιο ο ίδιος θαυμάζει.

Θαύμα δεν είναι, όλοι στο ίδιο σφάλμα πέφτουμε, κι ούτε ένας δεν υπάρχει

που σε κάποιο θέμα να μην μπορείς να δεις το Σουφηνό.

Στον καθένα μας έχει πέσει η δικιά του πλάνη·
αλλά δεν βλέπουμε τι κουβαλάμε στην καμπούρα μας.