Τετάρτη 17 Ιουνίου 2015

Κάτουλλος 30




Αλφηνέ, κάλπη κι επιλήσμων σε αδερφικούς συντρόφους,
καθόλου τώρα, σκληρέ, το γλυκό σου φιλαράκι δε λυπάσαι;
Τώρα να με προδώσεις, τώρα να μ’ απατήσεις, άπιστε, δε διστάζεις;
Μήπως οι πράξεις οι ασεβείς ανθρώπων δολερών στους ουρανίους αρέσουν;
Γι' αυτά εσύ αδιαφορείς. Κι εμέ τον άμοιρο στα δεινά παρατάς.
Αλίμονο! Τι να κάνουν οι άνθρωποι πες ή ποιον να εμπιστευτούν;
Βέβαια εσύ με πρόσταζες τη ζωή μου, άνομε, στα χέρια σου να αφήσω
σ’ αγάπη οδηγώντας με λες κι ήταν ασφαλή για με τα πάντα.
Εσύ ο ίδιος τώρα απομακρύνεσαι κι όλα τα λόγια και τα έργα σου
στους ανέμους να τα πάρουν ανεκπλήρωτα και στις νεφέλες τις αέρινες αφήνεις.
Εσύ μπορεί να ξέχασες μα οι θεοί θυμούνται. Θυμάται η Πίστη,
που σύντομα τις πράξεις σου να μετανοιώσεις θα σε κάνει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου