Κάτουλλος 6

Για τη δικιά σου, Φλάβιε, στον Κάτουλλο,
αν άκομψη και άγαρμπη δεν ήταν, δε θα κρατιόσουν
να μιλήσεις κι αδύνατο θα ήταν να σωπάσεις.
Αλλά ποιος ξέρει ποιο χτικιάρικο τσουλί
αγαπάς: αυτό να μολογήσεις ντρέπεσαι.
Όμως τις νύχτες σ' αδειανό κρεβάτι δεν ξαπλώνεις
του κάκου σιωπηλή φωνάζει η κάμαρά σου
που μ' άνθη κι ευωδιές απ' τη Συρία μοσχοβολά,
το στρώμα σου απ' άκρη σ' άκρη εξίσου
ξεφτισμένο, και το συρτό μουρμουρτητό, το πήγαινε
έλα της σειομένης κλίνης σου σε καταδίδουν.
Την πάπια, το λοιπόν, μην κάνεις - δε βγάζει πουθενά.
Ρωτάς γιατί; Γιατί δε θα 'τανε τα σκέλια σου
πρησμένα απ' τό γαμήσι, αν άτακτος δεν ήσουνα.
Γι' αυτό ό,τι κι αν έχεις, καλό κακό,
πες μας. Θέλω εσέ και την αγάπη σου
με στίχο άψογο στα ουράνια να υμνήσω.