Σου ‘κλεψα καθώς
έπαιζες, μελένιε μου Γιουβέντιε,
ένα φιλάκι πιο γλυκό απ’ τη γλυκιά αμβροσία.
Όμως το πλήρωσα
ακριβά: τι πάνω από μια ώρα
με κάρφωσες θυμάμαι στον πιο ψηλό σταυρό,
ενώ ξεκάθαρα απολογιόμουν μα μ’ όλα μου τα δάκρυα δεν μπόρεσα
έστω λιγάκι τη σκληρή καρδιά σου να απαλύνω.
Τι μόλις έγινε η
πράξη, ξέπλυνες τα χειλάκια σου με
άφθονες σταγόνες, με τα απαλά τα δαχτυλάκια
σου σκουπίζοντάς τα,
για να μη μείνει μόλυνση από το στόμα μου καμιά,
λες κι ήταν σάλια βρομερά κατουρημένης σκύλας.
Κι ύστερα εμέ τον
άμοιρο παρέδωσες στο φθονερό τον Έρωτα
που να με τυραννά δεν έπαψε με κάθε τρόπο,
κι έτσι από
γλυκιά αμβροσία μου άλλαξε αμέσως κι έγινε τούτο
το φιλάκι πιο πικρό απ’ το πικρό φαρμάκι.
Αλλά αφού τέτοια
ποινή στον άμοιρο τον έρωτα ορίζεις
στο εξής κι εγώ ποτέ ξανά φίλημα δε θα κλέψω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου